Shoot the messenger

Het publiek voor een voorstelling vormt een gelegenheidsgemeenschap. Het doel van samenkomst is helder, de voorstelling. De codes van dit ritueel zijn ook bekend: het publiek komt binnen, neemt plaats op de tribune, zet zijn telefoon uit en murmelt nog wat met zijn buurvrouw op gedempte toon. Wanneer de stilte zich meester maakt van de ruimte geeft het publiek zijn aandacht aan de verbeelding en het verbeelde. In Shoot The Messenger loopt het anders dan verwacht. Tussen het publiek bevinden zich 6 personages vermomd als onschuldige bezoekers. Zij beginnen zich te roeren als het ritueel zich niet volgens normale gang van zaken voltrekt. Ze vinden elkaar in hun gemeenschappelijke onvrede. Elkaars visies en meningen toetsend komen ze tot een besluit dat ze van de daken zingen.
In Shoot the Messenger krijgt roddelen een politieke functie. Het is niet de wet die de maatschappelijke normen en waarden bepaalt, maar de roddel. Als mensen zeggen ‘don’t shoot the messenger’ bedoelen ze dat de boodschap niet met de boodschapper verward mag worden. In Shoot The Messenger blijkt elke roddelaar politiek te bedrijven.